Konvooi met ziekenwagen en traumamotor - 10 t/m 17 september 2006

3 december 2006

Van 10 t/m 17 september 2006 organiseerde Stichting Spoetnik in samenwerking met de tijdschriften Autoweek en Moto73 een speciaal konvooi naar Oekraïne om daar een traumamotor en ziekenwagen af te leveren. Tevens legden de deelnemers diverse bezoeken af, waaronder aan het Tsjernobyl-gebied en andere humanitaire projecten. Hieronder een algemeen verslag van dit project en een speciaal verslag van het bezoek aan Tjsernobyl.

Update: meer foto's met toelichting zullen 4 december aan deze verslagen worden toegevoegd.

Konvooi naar Kiev en Priloeki

Autoweek

Spoetnik Konvooi 2006 - infoboekje Zij deden dit al een keer eerder, de redactieleden van het weekblad Autoweek. Met een paar lezers van hun blad, brachten zij al in 2000, samen met de organisatie Tsjerkin, een ambulance naar Wit Rusland. Voor een goed doel en een goed verhaal.

Zie ook www.autoweek.nl

Moto 73

Zij hadden nu weer een dergelijke actie in gedachte, maar nu zelfs wat uitgebreider. Ook de redactie van Moto73 was nu ingeschakeld. Samen hadden zij nl., naast een prachtige ambulance, ook nog eens een schitterende motorfiets weg te geven, die in een grote stad als Kiev, buitengewoon goed dienst zou kunnen doen als Eerste Hulp Motor.

Zie ook www.moyo73.nl

De organisatie vooraf

De mensen van het vorige transport werden bijeengeroepen om e.e.a. opnieuw te helpen opstarten, maar al gauw bleek, dat een nieuw konvooi naar Wit Rusland er om meerdere redenen niet meer in zat. Om nu toch een goede bestemming te vinden voor de reeds aangekochte Ambulance en de Motorfiets en natuurlijk het spannende verhaal erbij, werd op aanraden contact gezocht met Beja Kluiters van de Stichting Spoetnik.

Ook voor hulpverlening die zo maar uit de lucht komt vallen, is men bij Stichting Spoetnik wel meteen aan het goede adres. In een paar weken tijd is van beide kanten het organisatietalent uit de kast getrokken om enerzijds die goede bestemming te vinden, maar anderzijds ook het konvooi samen te stellen en alle formaliteiten te regelen om de reis te kunnen maken. En het zal niet verbazen, maar deze keer was de bestemming Oekraïne.

De motorfiets zou zijn bestemd als EHBO hulp in de miljoenenstad Kiev en de ambulance zou gebracht worden naar Priloeki, een provinciestad op ca. 180 km. ten oosten van Kiev.

Voor de leden van het konvooi zou door Stichting Spoetnik een paar excursies door de beide steden worden georganiseerd en stonden er bezoeken op het programma aan o.a. het plaatselijke ziekenhuis en het kinderziekenhuis, beide gelegen in Priloeki en de aldaar gelegen jeugdgevangenis, die al jaren door Spoetnik wordt geholpen met het sturen van goederen. Tenslotte zou als extra, een buitengewoon enerverend bezoek gebracht worden aan Tsjernobyl. Dit alles werd georganiseerd door de voorzitter van stichting Spoetnik, Beja Kluiters.

Het Konvooi

Een redactielid en een fotograaf van de beide weekbladen zouden het konvooi leiden. Het konvooi bestond verder nog uit twee leden van het genoemde stichting Tsjerkin, vier leden van het bestuur van Spoetnik en van elk weekblad 2 lezers, die de motor en ambulance zouden besturen. De reis naar en door Oekraïne was lang, mede ook doordat de weg te brengen ambulance niet sneller kon rijden dan ca. 100 km/u en de wegen in Polen en Oekraïne bepaald niet overal zo zijn als in Nederland.

Bovendien moesten drie grenzen worden gepasseerd, waarbij men ook moet voldoen aan de juiste formaliteiten. Er was zelfs een overnachting meer nodig dan gepland, maar met wat kunst en vliegwerk was het konvooi toch nog redelijk op tijd in Kiev voor de eerste officiële ontvangst op de Nederlandse Ambassade in Kiev. Een enthousiaste ambassadeur, dhr. Ron Keller, met zijn staf hadden een waardige ontvangst georganiseerd met champagne en toespraken, waarna de motorfiets kon worden overgedragen aan de hulporganisatie ……….., die in Oekraïne met Spoetnik samenwerkt.

Overdracht motorfiets

De afgevaardigden van die organisatie waren zeer blij verrast en bijzonder dankbaar bij het zien van de kwaliteit van de aangeboden motorfiets. Het was al direct duidelijk dat deze bijzonder goed dienst zou doen in het overvolle Kiev, waar ruim 3,5 miljoen mensen wonen en waar nog zeker eens zo veel mensen van buiten komen voor hun werk of nering of als toerist. Als er een ongeval gebeurt op een van de super brede wegen door deze wereldstad, staat er onmiddellijk een file van formaat, waarin dus ook alle hulpdiensten, met dubbele hoorn of drietoon, moeten wachten om er door te kunnen, wat ons dus ook daadwerkelijk overkwam.

Ontvangst in Priloeki

Nog diezelfde dag is het konvooi vertrokken naar het ca. 180 km oostelijker gelegen Priloeki, waar een ontvangst door de Burgemeester op het programma stond. Officiële ontvangsten vinden in Oekraïne altijd op zeer waardige wijze plaats. Zo ook in deze arme provinciestad, waar toespraken en dankbetuigingen werden gericht aan de leden van het konvooi.

Overdracht Ambulance

Na een nacht in een voormalig sanatorium, dat als hotel dienst moet gaan doen konden de konvooileden beginnen aan een nieuwe dag. Vermeldenswaar is, dat ook in het "hotel" werd ons nadrukkelijk gevraagd, om onze invloeden aan te wenden en hun te helpen aan een betere inrichting. Men moest het er doen met een zeer schamele boedel.

Spoetnik Konvooi 2006 - Overdracht ambulance Op deze dag werd aan de leiding van het regionale ziekenhuis, officieel de ambulance overgedragen, waar in Vlaardingen nog snel even tot aan het dak toe hulpgoederen in waren gedragen. Het hulpvoertuig was ruim 20 jaar oud, maar had nog weinig kilometers op de teller en bleek onderweg van een robuuste kwaliteit te zijn. Zonder een cent pijn had de wagen de hele 2700 km naar Priloeki afgelegd en het is zeker, dat hij er nog lang dienst zal kunnen doen. Misschien wel tot de tijd, dat het ook daar economisch een stukje beter mag gaan. Ook hier werd door de geneesheer directeur met zijn staf, de ogen uitgekeken naar de kwaliteit van dit zeer welkome voertuig, dat daar al lange tijd node gemist werd. Ook van de bevolking op straat was de verwondering van de gezichten af te lezen, toen het konvooi door de stad reed.

Het ziekenhuis van Priloeki

Vervolgens werd aan een paar leden van het konvooi een rondleiding gegeven door het schamele vooroorlogse pand van oude Sovjet makelij. Daar werd op ondubbelzinnige wijze duidelijk dat het hun dus niet alleen aan een Ambulance ontbreekt.

Het ziekenhuis, dat niet alleen medische zorg moet verlenen aan de plaatselijke, maar ook aan de regionale bevolking, was zeer armzalig ingericht en miste de meest elementaire voorzieningen voor goede basiszorg. Op bedden, die duidelijk zichtbaar uit Nederland afkomstig zijn, lagen b.v. niet eens matrassen. Nadat deze waren versleten bleek er geen geld meer voor aanschaf van andere.

De Intensive Care afdeling bezorgde ons een meer dan bedroevend aanblik en wij kregen medelijden met de vrouwen, die op de kraamafdeling hun kinderen ter wereld moeten brengen, omdat zij er gebruik moeten maken van overjarige apparatuur, waar bovendien ook nog eens veel aan ontbreekt.

De geneesheer directeur is echter een vastberaden man. Hij wenst het ziekenhuis te transformeren tot een kwalitatief veel hoger niveau, maar hij vroeg wel zeer nadrukkelijk onze steun daarbij. Dat is bij ons niet tegen dovemans oren verteld. Inmiddels is Spoetnik's vice-voorzitter al contacten aan het leggen met organisaties, die het ziekenhuishuis aan goede apparatuur an betere inrichting van de verpleegafdelingen kan helpen. Er wordt inmiddels naarstig gespeurd naar matrassen, maar ook zelfs het verzenden van een complete operatie kamer is al in voorbereiding. Het wordt een van de volgende projecten van hulp door Stichting Spoetnik aan het trotse, maar in veel opzichten nog zeer arme Oekraïne.

Ambassadeur bezoekt Tsjernobyl, samen met Stichting Spoetnik

Tijdens het laatste bezoek aan Oekraïne, waarbij een delegatie van de Stichting Spoetnik, samen met Autoweek, Moto73 en de stichting Tsjerkin een EHBO-motor en een ambulance wegbrachten, was een excursie georganiseerd naar Tsjernobyl.

Zoals bekend is daar 20 jaar geleden een atoomcentrale geëxplodeerd, met alle rampspoed van dien. Het gebied binnen de 30 kilometerzone daar, is sindsdien geheel afgegrendeld en is alleen nog toegankelijk voor mensen, die nu nog aan de centrale moeten werken, omdat daar nog steeds niet alle gevaar geweken is. Meer dan 150.000 inwoners werden enkele weken na de ramp gesommeerd het gebied te verlaten en slechts enkelen zijn daarna maar weer teruggekomen. Het was dan ook uitzonderlijk, dat de leden van het konvooi werden uitgenodigd om het gesperde gebied toch te betreden, met een gids (Joeri Tatarsjoek). Deze gids begeleidde ook het bezoek dat Spoetnik in 2005 aan Tsjernobyl bracht en was in februari 2006 op uitnodiging van Spoetnik en 't Platform Nederland Oekraïne op bezoek in Nederland en gaf uitleg en voorlichting omtrent de Tsjernobyl-ramp op de Oekraïnedag in Deventer en aan scholen en diverse gezelschappen in de omgeving van Vlaardingen.

Tijdens de ontvangst op de Nederlandse Ambassade werd de Ambassadeur dhr. Ron Keller dermate enthousiast, dat hij besloot met ons mee te gaan, als dat mogelijk was. Na wat over en weer bellen bleek dat geen probleem en de volgende dag zouden we gezamenlijk de tocht maken. Ook de militair attaché van Nederland in Oekraïne dhr Willem van Heerebeek, die net als dhr. Keller nog niet eerder in dat gebied was geweest, zou de excursie meemaken.

Op het afgesproken tijdstip kwam de gehele delegatie aan bij de slagbomen van de 30 km. zone. Het bleek een bijzonder fraaie najaarsdag, waarop je zelfs in korte mouwen kon passagieren. Geadviseerd werd echter om dat daar niet te doen. Men moet zoveel mogelijk vermijden om b.v. stof op het lijf mee te nemen uit dat gebied, omdat alles daar dus zeer radioactief is. Wat aanvankelijk iets weg had van een schoolreisje, werd bij de slagbomen echt serieus. Men laat er dus niemand toe, die geen toestemming van te voren heeft gevraagd en men noteert er alle namen van personen, die binnen gaan, om later exact te controleren of er die ook weer zijn uitgekomen. Er was zelfs een officiële paspoortcontrole. Pas daarna mochten we ons bij de gids voegen, die ons vanaf dat moment het uitgestorven gebied heeft doorgeleid, tot vlak voor de geëxplodeerde centrale.

Men ziet er niets, ruikt niets, hoort niets en voelt dus niets vreemds, maar de wijzers op de geigerteller wijzen er onmiskenbaar soms zelfs wel 1000 x zoveel straling, als in ons eigen leefgebied. Twintig jaar na de explosie is men er nog steeds bezig om een immense sarcofaag (maximale hoogte van 102 m.) van gewapend beton over de centrale heen te verzinnen. Men weet inmiddels wel hoe het allemaal moet, maar is nog immer met de voorbereidingen bezig om de werkzaamheden daadwerkelijk te kunnen starten. Gebrek aan geld speelt ook nog een grote rol, ondanks de grote belangen voor landen van de gehele wereld. Intussen is men de boel aan het stabiliseren, omdat men nog steeds bang is, dat de wanden van 80 meter hoog zouden kunnen instorten. En voor dat werk mag men niet langer dan een paar minuten, een paar uur of een paar dagen (naar gelang de nabijheid van de centrale) daar werken, om gezondheidsproblemen mogelijk te voorkomen. De logistieke problemen laten zich raden en men kan zich bedenken, dat men voorlopig er nog niet mee klaar is.

Het dichtst bijzijnde stadje Pripjat, speciaal gebouwd voor personeel van en voor de centrale, ligt er nu al 20 jaar verlaten bij. Waar vroeger een relatief normaal Oekrains leven werd geleid, is alleen het betonnen bewijs ervan nog maar over. Een spookstadje, waar de kermis nog overeind staat, ten minste, wat er van over is. Die was er neergestreken, omdat het bijna 1 mei was en dat feest zou ook dat jaar weer in Prypjet uitbundig gevierd worden. De huizen zijn leeg en vervallen. Je kunt er zo maar een paar leren laarzen tegen komen, die werden achtergelaten, en waar nu niemand meer wenst aan te komen.

Iedere deelnemer bekroop ongeveer het zelfde gevoel. Hier moesten we maar zou gouw mogelijk weer vandaan zien te komen, omdat het er niet pluis is. Er is nadrukkelijk het gevoel, dar er een periode in ons leven bestaat van voor, maar nu ook van na het bezoek aan dit rampgebied.

Toch blijken er ook nog mensen te wonen in dit gebied. Weliswaar mag dat alleen in de z.g. 25 km. zone, maar van de bevolking, die er in het bos en op het platte land, in kleine buurtgemeenschapjes woonde, is een klein groepje weer teruggekeerd, omdat zij het elders niet konden uithouden. Het zijn allemaal oude mensen, die nu weer hun leven proberen af te ronden, zoals dat door hen zelf wordt benoemd. We hebben een aantal van hen in hun huisjes gefotografeerd, met hun toestemming. En ja! Natuurlijk mochten we er niet weg, zonder dat er met onze 85 jaar oude gastvrouw een stukje worst was genuttigd en... een glaasje samagon ("huiswodka") was geheven. Boets darovja!!!

Spoetnik Konvooi 2006 - Op bezoek bij bewoner Tsjernobyl Dit glaasje heeft op mij een zeer bijzonder brandmerk achtergelaten, mag ik wel vertellen. Ik zag onze bijzonder gastvrouwe later nog terug op een programma van BNN, waar zij een andere (bekende) Nederlandse ontving.

Op de terugweg, voordat we het gebied mochten verlaten, werden we gescand. Dit gebeurt voor jezelf, maar ook voor de veiligheid van anderen buiten het stralingsgebied. Het is maar dat we weten, dat er niet niks is gebeurd daar. Ik hoop maar, dat het imposante meetapparaat goed heeft gewerkt en de juiste hoeveelheid straling op en aan ons lijf heeft gemeten. Wij mochten het gebied weer verlaten.

Allen, inclusief de beide heren van de Ambassade, waren bijzonder onder de indruk van deze dag, waarvan we de beelden niet snel zullen vergeten.

 


Terug naar de begin pagina